Laatste groetjes!

 

Dat was het dan! Het is voorbij! De Belgische groepen zijn al enkele dagen geleden naar huis vertrokken, de medewerkers zijn ook thuis en de laatste honderd Engelsen hebben hun valiezen klaar om af te reizen.

Nog een vijftigtal Tsjechen houdt het uit tot het einde van de maand en dan verklaren we de zomerperiode definitief ten einde. Ook mijn gezinnetje en ikzelf komen heel binnenkort terug naar Vlaanderen Dat betekent natuurlijk niet dat de deuren hier dicht gaan. Het tussenseizoen gaat vier dagen later van start met een sporadische Oost-Europese groep. In september krijgen we traditioneel ook onze Nederlandse vrienden op bezoek in het Lechtal en voor midden oktober ziet het er naar uit dat we onze grootste groep van het seizoen in Stanzach zullen ontvangen: driehonderd man uit de streek van Charleroi. Het dorpje wordt dan van de ene dag op de andere weer bijna tweemaal zo groot. Een selectie van de organisators is vorige week reeds een kijkje komen nemen zodat we wederzijds al enig idee hebben wat er ons te wachten staat.

Dit zijn onvermijdelijk de laatste Groetjes van de zomer 2006. Het was opnieuw erg leuk om te doen. Dagelijks gebeuren er dingen die ons treffen, die ons ontroeren, of die we grappig vinden, of … die we liefst nooit meer willen meemaken. In het Lechtal zijn die dingen frequenter en intenser en daarom zo dankbaar om een blog over te schijven. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben en dat ze hun doel bereikt hebben, namelijk een glimlach op je gezicht toveren. Blader af en toe nog eens terug naar de vorige pagina’s of bekijk de foto’s op de gelinkte flickr-website. Veel plezier ermee!

Aan alle trouwe en toevallige lezers alvast van harte bedankt!

En wat brengt de toekomst? Iedereen verwacht natuurlijk dat de winterse “Groetjes”, alias  “Hip hip hoera” weer uit zijn as verrijst. Ik zou het ook graag willen, maar durf nog niks beloven.

De winter brengt immers veel meer ander werk en duurt bovendien langer.

Anderzijds is een JEKA-blog voor de winter verzekerd van een veel groter lezerspubliek dan de zomer. Doen of niet doen? We zullen het nog eens bekijken.

“Hip hip hoera” – als het ervan komt ! – begint samen met de sneeuwklassen net na het Nieuwjaarsverlof. Hou het in de gaten!

Laatste groetjes uit Tirol

Michel

Klaar voor de winter

          

Nu augustus begint te vorderen en we het Lechtal binnenkort vaarwel zullen zeggen tot in de winter, is de tijd gekomen om dat koude seizoen voor te bereiden, waarin alles draait om het skiën.

We hebben zelfs een medewerker laten opkomen uit België om het skilokaal weer in orde te krijgen. Hij heeft zijn handen vol gehad met kapotte en ongelijke skistokken, schoenen die niet meer mooi per paar staan, ski’s die niet meer in de juiste rekken liggen, enzovoort. Sinds vorig jaar zijn er enkel nog carvingski’s  te vinden in ons skilokaal. Vooral voor de kinderen van de sneeuwklassen is dit pure noodzaak, omdat de skischolen hun manier van lesgeven volledig aangepast hebben aan de carving technieken.

Er valt trouwens nog meer te herstellen! In juli is er een verstrooide automobilist tegen onze skihut aan de skipiste van Stanzach gereden. Die staat op een paar meter van de straatrand, maar het is toch niet de eerste keer dat dit gebeurt.

En dan dient er gepraat te worden met de bedrijfsleiding van de skiliften van Warth en Schröcken. Vorig jaar hadden we een eigen automaat ter beschikking gekregen om skikaarten af te drukken en dat was best meegevallen. Zij zullen zelf ook wel geïnteresseerd zijn om het experiment te herhalen. JEKA is immers een grote speler in het peloton van skipasverkopers.

Als het even meezit heeft Warth ook al foldertjes klaar en kunnen de JEKA-klanten er vanaf september als eersten in België over beschikken.

JEKA heeft alvast een grote stunt in petto voor wie ter plaatse gebruik maakt van de Belgische bus om naar het skigebied Schröcken te rijden. Dat kan de komende winter voor een spotprijs van 7 euro voor een periode van 7 dagen, ongeacht of je slechts één keer of alle dagen meerijdt. Voorwaarde is wel dat je ook de heen- en terugreis met de bus doet en je je plaatsje op voorhand gereserveerd hebt. 

De eigenlijke aftrap van het winterseizoen is traditioneel het Kerstverlof. Ons aanbod tijdens de JEKA-sneeuwklassen heeft volgens onze ingewijde bronnen in Brussel een aantal nieuwe scholen kunnen overtuigen en ze zijn fier om te melden dat de aantallen weer stijgen. Zelf weten we al langer dan vandaag dat JEKA hier een zeer goed product aanbiedt aan de scholen en dat tegen de beste prijs in Vlaanderen.

Laat ze maar komen!  Hier in het Lechtal zullen we er klaar voor zijn!

Groetjes uit Tirol

Michel

Terug van weggeweest

 

Het is me dit jaar meer opgevallen dan anders. Heel wat groepsleiders, medewerkers of andere bekenden zijn méér dan éénmaal in het Lechtal verschenen. Waarschijnlijk heb ik de helft daarvan niet eens opgemerkt, maar het was duidelijk dat we een groot aantal mensen in augustus teruggezien hebben, die hier al in juli of in de winter geweest waren.

We denken aan Rik en Ronny, die in juli de groepsleiders waren van tweehonderd jongeren van Don Bosco Hechtel en die in augustus opnieuw kwamen klimmen naar de Prinz Luitpold Hütte en de Landsberger Hütte. We hebben Luc van het VTI Aalst teruggezien, die reeds in juli voor een tweede maal in het dal verscheen en daarmee dubbel van het prachtige weer heeft kunnen genieten.

Dan was er Paul, die begin juli heel erg kort op voorhand als privaatgast in de formule JEKA-Family ingeschreven was en dat in augustus nog eens overgedaan heeft.

Verder is er een hele schare JEKA-medewerkers, die het Lechtal in hun hart dragen en er minstens één keer per seizoen willen komen. Op de eerste plaats onze ex-medewerker Marcel, die dit jaar weer met de auto in het dal was, maar de vorige jaren per fiets en zelfs één keer helemaal te voet tot hier gekomen is. Dat is zeven keer de afstand van de dodentocht van Bornem. Je moet het maar doen.

Een paar dagen geleden nog kregen we Pol en Rob op bezoek, onze medewerkers in Frankrijk, Zwitserland en Tirol in de winter, samen met hun vrienden en kennissen. Zij komen eind augustus traditioneel een huttentocht maken in de Lechtaler bergen.

Onze medewerker en Lechtalkenner Marc is na drie weken juli in opdracht van JEKA, met een clubje bergvrienden teruggekomen in augustus om te overnachten in de Hanauer Hütte, de Steinsee Hütte, het Würtemberger Haus en de Meminger Hütte.

Ik heb onderweg in het dal kookouders van de voorbije sneeuwklassen ontmoet, waarvan we niet eens wisten dat ze in de zomer ook kwamen: Jaak en Josée, Jan en Maria, … Er waren daarnaast ook kookouders aanwezig op uitnodiging van JEKA: Gust en Nanda, Marie-Louise, Nelly, Hubert en Marie-Josée, …

Ik vermoed dat er nog veel meer zijn. Allemaal hebben ze hun reden om Tirol te kiezen als vakantiebestemming. Misschien is het omdat je als medewerker of als groepsleider zo veel energie in je taak moet steken, dat er niet genoeg tijd over is om ten volle van het dal te genieten. Wat doe je in zo een geval? Je komt nog een tweede keer! Logisch toch, zou je denken!

Maar ik zal je zeggen wat de echte reden is! Het Lechtal werkt verslavend en na een paar maal, kan je het niet meer missen.

Groetjes uit Tirol

Michel

Charlie’s bikes

  

Eén van de nieuwigheden die deze zomer bijzonder goed meegevallen zijn, is de verhuur van mountainbikes van het Sporthuis Strobl in Holzgau.

Vele jaren deden we een beroep op de garage Burtscher in Häselgehr. Er kwam echter letterlijk en figuurlijk sleet op de geleverde dienst. Jarenlang hadden we goed samengewerkt tot grote tevredenheid van onze gezamenlijke klanten.  Vooral de levering aan huis was een exclusieve dienst, die zeer geapprecieerd werd door onze groepen. Rudi, de man die de fietsen leverde, begon echter een beetje last te krijgen van de jaren en hetzelfde was waar voor de fietsen zelf en de kar waarop de fietsen vervoerd werden. Dat betekende dan weer méér reparatiewerk, stijgende kosten en minder tevredenheid bij de huurders. Renovatie drong zich op.

Ondertussen was er in Holzgau een serieuze concurrent opgedoken. Karlheinz alias Charlie van het Sporthuis Strobl begon zich méér en méér op te dringen als de trendsetter van de actieve sportbeoefening in het Lechtal. Hij verhuurde in de winter al vele jaren ski’s, snowboards en sneeuwschoenrackets aan onze groepen en in de zomer hadden we met hem een experiment achter de rug met rolschaatsenverhuur. Zijn mountainbikes, die uitgestald stonden in zijn “Bike stadl”, zagen er bovendien zeer degelijk uit. Het grote probleem was echter de levering aan huis. Zo lang dat niet geregeld was, leek succes onwaarschijnlijk bij de JEKA-groepen van buiten Holzgau.

En toen besloot Charlie om het erop te wagen: Hij zou fietsen leveren tot in Stanzach. Daarvoor moest hij een aanhangwagen kopen en zich engageren om bijna dagelijks fietsen te leveren en weer af te halen. Als je daarbij rekening houdt met bijna zeker een hoop herstellingen, dan begrijp je wel dat dit zo goed als een volledige dagtaak was. Dat zou niet lukken met zo maar enkele fietsen per week te verhuren. JEKA heeft hem echter kunnen overtuigen met de getallen van de voorbije zomers en de garantie dat we enkel bij hem zouden huren. We denken dat hij het magische getal van duizend verhuurde fietsen wel gehaald heeft deze zomer, alleen aan JEKA wel te verstaan. 

Het is een uitstekende zet geweest voor zo ongeveer alle partijen. Burtscher is blij dat hij van de job af is; die heeft werk genoeg met zijn garage. Charlie doet wat hij het liefst doet en dat is aan fietsen prutsen en ze verhuren. En de groepen spreken vol lof over de kwaliteit van Charlie’s mountainbikes. Daarom doen wij hetzelfde  !   

Groetjes uit Tirol

Michel

De voordelen van een ramp

  

Deze morgen hing er mistlaag tegen de bergwand. Vanaf negen uur waren de eerste helderblauwe gaten te zien in het wolkendek met daarin de toppen van de Klimmspitze en de Mittagspitze. Mooi is dat! Bij dit scenario weten we dat het een prachtige dag wordt met veel zon en temperaturen die terug boven de 20 graden uit stijgen.

Dat was vorig jaar eventjes anders. Toen regende het al dagen aan een stuk en 23 augustus werd een rampdag.

Het is vandaag precies een jaar geleden dat het Lechtal onder water stond. De Lech was over haar ganse lengte in Tirol buiten haar oevers getreden en had een nooit geziene verwoesting aangericht. Alles wat enigszins in de buurt van die oevers lag, deelde in de schade. In de eerste plaats de Lechtaler Radwanderweg, het precieuze fietspad doorheen het Lechtal dat in hoofdzaak langs die oevers aangelegd was. Grote delen waren gewoon weggespoeld of tot een onherkenbare moddermassa herleid.

Op 23 augustus 2005 werden we bij dageraad gewekt door brandweerwagens en zwaailichten, die niets goeds lieten vermoeden. De eerste aanblik uit de slaapkamer waar we in normale omstandigheden twee voetbalvelden achter elkaar kunnen zien, was een groot meer dat tot net aan de straat aan ons bureau reikte. De brandweer had zandzakjes gelegd om het stijgende water te stoppen. Ons skilokaal in de kelder van het bureau werd door de watermassa bedreigd. De hele dag zouden we doorbrengen vol spanning voor wat er nog voor onheil zou kunnen geschieden. De elektriciteit lag uit. Er kwamen meldingen binnen van een huis in Häselgehr dat tot op een paar meter van de voordeur belaagd werd door het woeste water. Alle dorpen voorbij Bach waren afgesloten en in Höfen stond de startbaan van de zweefvliegtuigen onder water. Het was apocalyptisch wat we vandaag precies een jaar geleden beleefd hebben.

Vandaag zijn de herstellingswerken nog steeds niet beëindigd. De Lechtaler Radwanderweg is grotendeels hersteld, maar op meerdere plaatsen is het traject omgelegd.

Alle bruggen voor het normale wegvervoer zijn verstevigd en de brug naar Klimm in Elmen staat nog steeds eenzaam zonder opritten aan weerszijden in het midden van de Lech. Een legerponton zorgt ervoor dat je de overkant kan bereiken. De hoofdweg door het dal is nog steeds onderbroken in Gutschau, een gehucht van Häselgehr, waar we al een hele zomer lang over een kleine kilometer omgeleid worden langs een veldwegje dat voor de gelegenheid twee rijvakken gekregen heeft.

Onze voetbalvelden zijn terug droog. Tijdens het Paasverlof was dit nog een dorre woestijn en de voetbaldoelen waren weggehaald. Een dikke laag sediment lag onbegaanbaar over de ganse oppervlakte. Bijna dagelijks is er sedertdien aan gewerkt om die terreinen terug in orde te krijgen. Vandaag groeit er mooier gras dan ooit te voren, de doelen staan weer op hun plaats en op tien meter van onze achterdeur hebben we sinds kort een professioneel beachvolleyterrein. Het valt te betwijfelen dat dit er ook was gekomen zonder de overstroming van vorig jaar.

Groetjes uit Tirol

Michel

Gimpelhaus

  

Gelukkig hebben we vorige zaterdag geprofiteerd van het goeie weer om nog snel een bergtochtje mee te pikken. Onze kleuter Fien, die nog steeds de Hermann von Barth Hütte in de benen had, was terug kandidate voor een flinke namiddagwandeling. Ook de tieners Bernd en Laurens en veteraan Jan wilden mee. Het was toch even denken wat we voor zo een heterogeen gezelschap moesten verzinnen. In juli had ik al het plan opgevat om wat meer in de richting van het Tannheimer Tal te zoeken. En ik heb me toen een kaart van de streek aangeschaft. Ik wist van het bestaan van meerdere hutjes en Jausenstations in de buurt van de Reuttener Hahnenkamm en het aangrenzende gebied van Grän, waar we soms al eens gaan skiën in de winter.

Met één blik op de kaart  was het duidelijk: het Gimpelhaus boven Nesselwängle was onze keuze. De ligging en de te overwinnen hoogte leken haalbaar voor het clubje wandelkandidaten.

Nesselwängle en de Haldensee liggen bovendien nauwelijks vijftien kilometer van Stanzach. Dat is niet eens zo ver als Elbigenalp waar we bijna dagelijks komen. Toch is het minder bekend gebied, want het ligt buiten “onze” vallei. Op een klein kwartiertje wandelen van het Gimpelhaus was bovendien de Tannheimer Hütte te bereiken. Ons besluit stond vast: Daar ging het naartoe!

De ruwweg vijfhonderd hoogtemeters waren voor onze Fien behoorlijk zwaar, omdat het pad grotendeels bestond uit vrij hoge trappen, die niet voor beentjes van vijfjarigen bedoeld zijn.

Toch bereikte Fien al zingend het Gimpelhaus. De Tannheimer Hütte was mooi meegenomen en de terugweg ging langs een ander pad terug. Daar sloeg echter de vermoeidheid toe en het idee dat we het beste gehad hadden, drukte op de motivatie van de deelnemers. We hebben onze Fien weer naar beneden gepraat. Voor JEKA-groepen is dit een beetje uit de richting en niet genoeg avontuur om de verplaatsing aan te bevelen.            

Als namiddagwandeling was dit voor de medewerkers echter een schot in de roos.  En we waren op tijd voor het avondeten.

Groetjes uit Tirol

Michel

Beach bums, housewives and fire fighters

  

De weersvoorspellingen voor het voorbije weekend waren van die aard dat we zaterdag de buitenactiviteiten moesten plannen en zondag de activiteiten die binnen konden gebeuren. En dat is wonderwel zo uitgekomen.

In Stanzach werd zaterdag onder een stralende zon het nieuwe beachvolleyterrein officieel ingespeeld met een tornooi waaraan teams van vier personen ingeschreven waren. Reeds om tien uur ’s morgens gingen ze van start met een achttal teams waaronder de Irish rebels, de Ierse JEKA-medewerkers in hun gekende outfit, het blauwe t-shirt met JEKA-insigne.

De andere topteams hadden ronkende namen als de Stanzacher Fire fighters, the Housewives en the Beach Bums, benamingen die een indicatie zijn van waar ze de rest van de het jaar ook al mee bezig zijn. Wie gewonnen heeft, heb ik niet achterhaald,want in de namiddag waren we ergens anders naartoe. De ongelofelijke Housewives, waaronder tante Gabi, de Tiroolse kleuterjuffrouw van onze Fien, waren torenhoog favoriet. Zij hadden immers dagelijks getraind voor deze competitie en waren in topvorm. Wat ik wel weet is dat het Ierse JEKA-Team gewonnen heeft in een superspannende wedstrijd om de laatste plaats te vermijden. Ze hebben zo waar een beker naar huis mogen meenemen.

Stanzach heeft vanaf nu het modernste beachvolleyterrein van het Lechtal, precies achter onze keuken, wat het voor ons bij mooi weer gemakkelijker maakt om kandidaten te vinden voor de afwas. Er is dan immers door ons keukenvenster van alles te zien waarvoor je best eens meer wil afwassen.

Volgende zomer verwachten we hier de JEKA-groepen. Op het beachvolleyterrein ,bedoel ik, niet bij onze afwas!

Groetjes uit Tirol

Michel

Vermist, verloren ,kwijt, zoek, verdwenen!

Als de kinderen slapen zijn, mag de cd-rom van Freddi Fish uit de pc en kan ik beginnen schrijven over wat ons iedere dag bezig houdt. Het komt meestal hierop neer dat we pogen om het iedereen naar zijn zin te maken. Zoiets kan gedeeltelijk op voorhand gepland worden: We moeten nog dit doen, we moeten nog dat zeggen, we moeten nog dit vragen, we moeten nog daar naartoe.

Maar als we even nadenken over waar we zo al het meest mee bezig zijn op een dag, dan is dat naar mijn mening: zoeken naar dingen!

Ik ben dagelijks wel tien keer mijn bril kwijt, ook enkele keren mijn stylo, mijn autosleutels en mijn USB-stick. Daarna komen de ‘belangrijke’ documenten. Je ziet ze overal tot op het ogenblik dat je ze nodig hebt! Weg, zoek, verloren, verdwenen, in rook opgegaan! Ook mijn jas of mijn schoenen .. of sportsokken als ik wil gaan joggen…  Zelfs dingen waarvan je denkt dat ze een vaste plaats hebben: een handdoek als ik onder de douche sta, of … toiletpapier. O ramp!  Niet te vinden op het meest kritische moment!

Bij Freddi Fish lees ik als ondertitel “De Zaak van de gestolen trompetschelp”. Ons Fien heeft zoiets binnen de kortste keren teruggevonden. Zoekspelletjes zijn blijkbaar populair bij jong en oud. Mensen zoeken graag. Op dit ogenblik raast er een Sudoku-koorts door het JEKA-bureau. Iedereen zoekt mee tot het laatste cijfertje gevonden is of tot we iets dringender moeten gaan zoeken. Bijvoorbeeld de sleutel op de deur van het appartement in het huis Breughel. De chauffeur beweert dat hij hem in het slot heeft laten steken en welgeteld twee uur later is de sleutel zoek. Niemand heeft hem eraf gehaald. Niemand heeft hem gezien, zelfs niemand is aan die deur geweest! ’t Is een groot mysterie, maar die sleutel is nog altijd vermist!

Maar niet alleen ik ben op zoek naar dingen.

Ik heb niet lang moeten nadenken om alleen maar de voorwerpen van JEKA-groepen of Tirolers op te schrijven die we deze laatste twee weken hebben mogen zoeken én ook nog teruggevonden hebben: een EHBO-groepskoffer in Bach, een geldbuidel met alle SIS-kaarten in Elmen, een regenjasje in Elbigenalp, een Engelse vlag ook al in Elbigenalp, twee damesfietsen in Häselgehr, een portefeuille in Holzgau, de biljartballen van Gasthof Alpenblick en een mondharmonica in Bach. Dat is slechts een tipje van de ijsberg als je bedenkt wat er allemaal niet gemeld wordt als verdwenen.

Toch één positieve noot: in tegenstelling met andere jaren, zijn we tot op de dag van vandaag nog geen enkele groep moeten gaan zoeken, …  die verloren gelopen is.

Groetjes uit Tirol

Michel

Veiligheid begint bij jezelf

 

Er slingert hier op het bureau een krant rond van enkele weken oud, waarin een artikeltje te lezen was over ongevallen bij actieve vakanties. Als we zo een titel lezen, dan willen we wel eens weten wat de kranten daarover te vertellen hebben. Het ging erover dat toeristen steeds onachtzamer worden bij het uitvoeren van vakantieactiviteiten die ze niet gewoon zijn en dat de verzekeringen steeds meer meldingen krijgen van reisongevallen, die met een beetje gezond verstand hadden kunnen vermeden worden.

Dat is nu iets waar wij bij JEKA ook veel belang aan hechten. Onze Engelse collega’s van JEKA-Holidays gaan daar zelfs heel ver in, omdat de groepsleiders zelf heel dikwijls verantwoordelijk zijn voor gebeurlijke ongevallen. Dat heeft het spijtige gevolg dat er nauwelijks een Engelsman de bergen durft in te gaan. Het risico van een inschattingsfout in de bergen is voor hen te groot. Als echte bergliefhebbers betreuren we dat ten zeerste, maar anderzijds moeten we toegeven dat we de nonchalance bij de voorbereiding van een bergtocht ook zichtbaar groter zien worden bij Belgische groepen, die slechts sporadisch naar de bergen komen.  

Wat in het krantenartikel bijna spottend beschreven stond als wandelen in de bergen op pantoffels, is realiteit voor sommige onervaren toeristen. Daar kunnen wij bij JEKA ook niet om lachen en toch gebeurt het af en toe. 

De JEKA-medewerkers doen hun uiterste best om de groepsleiders zowel bij de keuze van een tocht als bij de organisatie perfect in te lichten over de belangrijke punten. Onze vergadering in de maand mei is daarbij een niet te missen evenement voor nieuwe groepen. Hier ter plaatse in Tirol staat een zelfde team van medewerkers klaar om correcte informatie en nuttige tips te verschaffen. De eindverantwoordelijkheid ligt natuurlijk altijd bij de groepsleider, die te allen tijde moet kunnen bewijzen dat hij er alles aan gedaan heeft om de bergtocht veilig te laten verlopen. 

Veiligheid is natuurlijk evenzeer van belang bij een aantal andere activiteiten zoals de canyoning, het mountainbiken, de rafting en dergelijke. Dat zijn echter dikwijls activiteiten die door gediplomeerde Oostenrijkse monitoren geleid worden en die zullen alle risico’s uitsluiten.Bij deze spektakelsporten gebeuren er nauwelijks ongevallen en als er toch iets gebeurt,dan komt dat echt wel door pure pech of door de richtlijnen van de begeleider flagrant te negeren. 

En dan lezen we dat sommige mensen zich onveilig voelen in de straten van een stad, alleen maar omdat er andere ‘vreemde’ mensen rondlopen. Ik heb een sterk vermoeden dat het diezelfde mensen zijn die zich volledig veilig voelen in de bergen of in het verkeer, zelfs al slaan ze de meest voor de hand liggende maatregelen in de wind.  Precies alsof alleen de anderen voor onveiligheid zorgen! 

Groetjes uit Tirol

Michel

Een mooie toekomst

   

Onze anderstalige JEKA-collega’s in, onder andere, Engeland, Ierland, Tsjechië, Slowakije, Hongarije en Wallonië krijgen soms te maken met het nogal ongewone woordgebruik bij JEKA.

Hoewel ze allemaal méér dan één woordje Nederlands verstaan, kijken ze geregeld raar op van wat we nu weer vertellen of schrijven. De JEKA-terminologie wijkt immers nogal af van wat je in de Nederlandse les voor anderstaligen leert en hun woordenboek brengt geen opheldering.Uit ervaring hebben ze ondertussen een passieve kennis van het Nederlands van JEKA in Tirol: kookouders, jeugdherbergvaders, groepenbezoekers, buitenpostoversten, patattenmadammen, ecomannen, containerspringers en sneeuwklassertjes. Allemaal verstaanbaar JEKA-Nederlands. 

Een paar woorden zoals “kas” en “roze envelop” zijn bij onze buitenlandse medewerkers zelfs opgenomen in hun dagelijkse actieve taalgebruik. JEKA-communicatie kan er als volgt uitzien: “Please forward your roze envelop asap” of “5,50 euro missing in your kas”. Wie bij JEKA werkt in welk land dan ook, verstaat meteen waar het over gaat.

De laatste uitvinding die binnen de kortste keren in alle talen gemeengoed geworden is, heet “wegwerppoetspakket”.

Van Ierland tot Kroatië en van Noorwegen tot Spanje wordt de internationale gemeenschap van JEKA geconfronteerd met het nieuwe fenomeen.

Nu mag dat woord misschien niet in de Nederlandse taal voorkomen, we denken toch dat het heel duidelijk weergeeft wat het is: Een pakket van poetsgerief dat voor éénmalig gebruik bestemd is. Deze geniale vondst heeft er in minder dan geen tijd voor gezorgd dat de huizen een heel stuk properder zijn dan we voordien gewoon waren. Dit pakket wordt vierentwintig uur voor de terugkeer afgegeven en zorgt samen met een uitgebreide affichecampagne in de JEKA-huizen ervoor dat er een belletje rinkelt bij de groepen die verondersteld worden hun huis netjes achter te laten. Naar mijn mening is het resultaat spectaculair. Er zal af en toe nog wel een groep ontsnappen aan de controle, maar doorgaans wordt het wegwerppoetspakket goed onthaald.

We hebben dit jaar al meer groepen gehad die ons spontaan gemeld hebben dat hun huis zeer netjes was dan groepen die vonden dat het vuil achtergelaten was. Nochtans zijn ze normaal gezien rapper om dat laatste te melden. Een positieve evolutie, denken wij zo.

Het wegwerppoetspakket heeft ondanks zijn naam een mooie toekomst.

Groetjes uit Tirol

Michel