Cijfers en letters

 

Met het einde van een eerste maand met Groetjes uit Tirol neem ik even tijd voor een tussentijdse round-up. Ik kan immers de statistische gegevens van WordPress inkijken om te weten hoeveel mensen kijken, hoe ze op de blog geraken, enzovoort.

Het is zo iets als een hitparade of een exit poll of een beursnotering. Je kan stijgen of dalen. Het is iedere dag een momentopname van hoe de achterban reageert. En als je het eens heel slecht doet, dan ben je waarschijnlijk de volgende dag bij de sterkste stijgers. We weten ondertussen dat je met cijfers alles kan bewijzen en dat je met woorden alles kan verbloemen of verdoezelen zoals je het zelf wilt. En toch is iedereen geïnteresseerd in die ene vraag: Doe ik het goed?

Wel, dit zeggen de cijfertjes van WordPress over onze Groetjes uit Tirol vandaag: In de hitparade van Nederlandstalige sites staan we op 29 juli op plaats 9, dat is één plaatsje achteruit tegenover de dag voordien en op 30 juli staan we al weer op plaats 7. Bij de snelst groeiende sites zijn we op  29 juli teruggezakt naar plaats 22, maar dat zegt natuurlijk niks, want dat wordt iedere vierentwintig uur geüpdated . De dag voordien hadden we toevallig een paar lezers méér, dus …. 

Het aantal views – ja zo heet dat ! – is tegenwoordig gemiddeld vijftig, maar dat schommelde in de maand juli van 12 views op 6 juli tot 207 views op 4 juli. Geen paniek! Ik kan nog net niet je naam lezen in een lijstje van bezoekers. We krijgen alleen het aantal views te weten. Op 4 juli hadden we natuurlijk wel een truukje toegepast. Zoals een artiest die zijn plaatje in de hitlijsten wil krijgen, hadden JEKA Brussel toen een “officiële” aankondiging gedaan bij vrienden en kennissen, dat Michel herbegonnen was met zijn ‘Groetjes uit Tirol’.

Met ons gemiddelde van vijftig lezers zijn we nog wel ver af van de kijkcijfers die we jaren geleden hadden, toen de “Groetjes” en vooral “Hip hip hoera”, de winterversie daarvan, nog onderdeel waren van http://www.jeka.be.  Toen haalden we enkele keren zelfs zevenhonderd views, wat ons tussen de internationale topblogs zou  rangschikken.

Vandaag had ik al 39 views nog voor het artikel gepubliceerd was. Zo zie je maar dat we ook zonder moeite behoorlijk kunnen scoren. 

Ik heb toch wel wat bijgeleerd uit de statistieken van WordPress, namelijk hoe sommige mensen die de Groetjes nog niet kennen, op deze blog terechtkomen: Er wordt gegoogled naar “weer in Tirol” of “weersvoorspelling Tirol” en zo bereikt men de Groetjes. Ze komen weliswaar terecht op mijn pagina van 7 juli, maar dat zal een marketing of PR-manager niet erg vinden. Hoe je er komt is immers van geen belang, wel dàt je er komt!

Het is mogelijk dat ik in augustus al eens vaker iets schrijf over het weer in Tirol!

Weer groetjes uit Tirol

Michel

De Europese Unie

        

Onze Ierse Eileen is in de nachtelijke uurtjes toegekomen in Stanzach. Eileen is onze contactmedewerkster voor de Engelstalige groepen. Het is ieder jaar weer een hele onderneming, eer ze van Ierland tot in haar vertrouwde woonst Artevelde in Stanzach geraakt is. Ze heeft de gewoonte om van Ierland naar Engeland te vliegen en daar op een Engelse bus te stappen richting Oostenrijk. Maar nu is ze naar München gevlogen. Eileen is altijd vergezeld van Harry Nitsch, haar Duitse echtgenoot, en een paar van hun kinderen. Uitzonderlijk zijn dit jaar alle vier hun kinderen en een nichtje erbij. Twee van de tienerdochters waren op vakantie  in Hongarije en zijn voor de gelegenheid terug naar London Stansted gevlogen en van daar naar München. Dan ging het per trein naar Garmisch-Partenkirchen en aansluitend met de  wagen in de pletsende regen en in het holst van de nacht naar Tirol. Een reisje van om en bij de twintig uur!

En vandaag, nauwelijks twaalf uur na haar aankomst, bezoeken de Ierse Eileen en haar Duitse echtgenoot ,met een Tsjechische camionette, in opdracht van een Belgische organisatie de Engelse groepen op kamp in Oostenrijk. Wie Europa zegt, denkt Brussel, maar ook een beetje JEKA-Stanzach. .

Groetjes uit Tirol

Michel

JEKA-Holidays in Tirol

 

De Belgische maand is bijna achter de rug; nu komt de Britse invasie eraan. Een druilerige regen gaat hen deze morgen al vooraf.

Frankrijk beleeft traditioneel een zwarte zondag in het verkeer.De grote wissel van de julianen en de augustijnen gebeurt tijdens dit weekend. Autocars mogen  dan geen kinderen aan boord hebben in Frankrijk. JEKA moet daar iedere keer weer rekening mee houden als de reisdata opgesteld worden. Daarom zijn op die dagen de wissels in Tirol en de Midden-Europese landen gepland. Niet dat de Duitse autowegen er verlaten bij liggen, verre van, maar er mag ten minste nog gereden worden.  Hetzelfde geldt voor JEKA-Holidays, onze zustermaatschappij in Engeland, die een groeiend aantal Britten de grote stap naar het continent laat wagen en hoofdzakelijk reizen aanbiedt van zaterdag tot zaterdag.

De aankomst van de Engelsen betekent een ommezwaai in ons doen en denken. Het is zo iets als een verandering van seizoen. Voor de nieuwkomers onder de medewerkers is het zelfs iets meer, bijna te vergelijken met een lichte vorm van cultuurschok. De Engelsen gaan op reis en zij doen rustig verder met wat ze altijd al bezig waren en dat is meestal wachten op wat komen gaat. Zo zijn ze het thuis gewoon en zo moet het ook maar gaan in de rest van de wereld als zij er zijn.  Het belangrijkste is dat ongeveer alles op voorhand gepland is. Of het ook echt zal doorgaan, is van ondergeschikt belang, zo lang zij zelf daar maar kunnen over beslissen. Een activiteitenplan voor een Engelse groep kan bestaan uit activiteiten zoals: “opstaan”, “gaan winkelen”, “het huis verlaten”,”thuiskomen” of ook nog “twee uur in bed liggen”. Een ‘Engelse bestelling’is ook zo een begrip bij JEKA-Tirol: Dat gaat ongeveer als volgt:

“Iedereen wil fietsen huren behalve twee”, maar niemand weet hoeveel dat er zijn, die iedereen; of nog: Ze zijn met twee méér voor de Tiroleravond, maar de kookouders gaan niet mee. Niemand die weet hoeveel dat er wel zijn.! En zo gaat dat maar door!

Alles wat voor ons typisch Engels is zoals hun humor en hun flegma, dat bestaat écht! Geloof me, ze doen niet alsof! Het zijn zelfs essentiële overlevingstechnieken, eigen aan hun natuur. Voor ons is die knowhow onmisbaar om de gedachtengang van de Engelsen te kunnen begrijpen. Of iets lukt of mislukt , is van weinig belang, als het maar goed gepland was. En als dat zo een paar keer achter elkaar gebeurt, dan heb je als Engelsman echt wel die reflex nodig om een reis naar Tirol te doorstaan. Ik vermoed dat mijn collega’s in de andere JEKA-bestemmingen gelijkaardige ervaringen zullen hebben met onze overzeese vrienden. Onlangs las is ergens dat, voor echte Engelsen, op reis gaan een even grote stressfactor is als een sterfgeval of een echtscheiding. Dat geloof ik voor honderd procent!

En die ervaring leert ons dat ze de slechtste nog niet zijn … zo lang alles maar op voorhand gepland is.

Groetjes uit Tirol

Michel

De meisjes in het Kaiserjochhaus

     

Mijn vrouw en mijn dochter zijn gisteren vertrokken op tweedaagse bergtocht naar Kaiserjochhaus. Vorig jaar, toen onze Fien nog maar vier was, had ze al stempels verzameld van de Landsberger Hütte, de Anhalter Hütte en de Hanauer Hütte; naast al de Jausenstations van het Lechtal uiteraard. Maar dit keer worden de grenzen opnieuw verlegd. Ze zijn blijven overnachten boven de 2000m en papa en jongere broer Ward mochten niet mee!

Het Kaiserjochhaus is na lang wikken en wegen uitverkoren om verschillende redenen. Het is een hut met standing, eerst en vooral omdat ze boven de 2300 meter ligt en dat maakt indruk in een dal van slechts 1000 meter hoog. Ten tweede, het Kaiserjochhaus is een van de mooiste in een berghuttenketen langsheen de Europese wandelweg E4, die praktische de volledige Lechtaler Alpen doorkruist van de Lechbronnen  in de buurt van Zurs tot voorbij de Anhalter Hütte. En ten derde, onze Fien wil marmotten van heel dichtbij zien en daarvoor is de weg van het Kaiserjochhaus naar de Leutkircher Hütte een paradijs. Een grote grashelling waar je kilometers ver kan kijken, in de dieperik ligt Pettneu in het Stanzer Tal en even verder heb je het gerenommeerde Sankt Anton. Zelfs grote mensen zijn daarvan onder de indruk.

En dan heb je nog Roswitha, de imposante uitbaatster van het Kaiserjochhaus, die ieder jaar in juni de klim naar boven waagt om pas in september naar beneden te komen. Het seizoen in een hooggelegen hut als deze is vanzelfsprekend iets korter dan elders. Als het seizoen zo ver gevorderd is dat de sneeuw kan blijven liggen, zal Roswitha maar beter beneden zijn. Anders  moet er een grote evacuatie georganiseerd worden.

Fien en haar mama zullen het perfect doen, dat weet ik zeker! Ze klimmen en dalen als de beste berggeiten, maar misschien gebruik ik toch maar beter een ander woord… Tirolerinnen bijvoorbeeld.

Groetjes uit Tirol

Michel

Harry en Sherlock in Tirol

 

Vakantiekampen met een thema zijn ‘in’. Misschien is de trend al een tijdje aan de gang en begin ik nu pas te merken dat de JEKA-groepen hun kamp organiseren rond een figuur die jongeren aanspreekt. In de sneeuwklassen had ik het al eens meegemaakt dat het JEKA-logement omgetoverd werd in een Cluedo-huis. Er kunnen dan heel wat onverwachte dingen gebeuren voor de argeloze JEKA-medewerker, die eerder toevallig op een bepaald ogenblik in dat huis moet zijn.

Ook deze zomer zijn we niet aan ons proefstuk op dat gebied.

Al méér dan een week is Holzgau het actieterrein van Sherlock Holmes, die hier met het VTI van Poperinge op vakantie is. Een geluk bij een ongeluk is het dat er zo een geniale speurneus mee is, want er zijn waardevolle spullen verloren gegaan en die moeten weer opgespoord worden. Er doen geruchten de ronde dat er moet gezocht worden tot in de Leutkircher Hütte naar een trouwring, wat oorspronkelijk niet in het scenario van het VTI stond. En als dit kleinood hopelijk te voorschijn komt, moet Sherlock op zoek naar de eigenaar, die voorlopig om begrijpelijke redenen anoniem wil blijven.

Als onze superspeurder het niet alleen aankan, hebben we misschien nog een troef achter de hand. Het huis Trudo in Bach heet momenteel Zweinstein en daar dwalen Harry Potter en de andere leerling-tovenaars  van Oude Stad Merksem rond.

We vermoeden dat zij met hun toverkunst een groot aandeel hebben in de huidige weersomstandigheden. En het succes van de Tiroleravond gisterenavond is ook grotendeels aan hen toe te schrijven. Wat spoken ze daar nog zo uit  achteraan in het dal?

Volgend jaar verhuist Zweinstein naar Tsjechië en het jaar daarop zal het bijna zeker Frankrijk worden. Toch leuk als je de toekomst kan voorspellen.

Alleen … die trouwring is vandaag nog steeds niet terecht.

Groetjes uit Tirol

Michel

Anhalter Höhenweg

 

    

Alles loopt op wieltjes in het Lechtal. De zon schijnt blaren, zelfs het onweer blijft deze dagen achterwege. Als er al eens een activiteit niet doorgaat, dan is dat bijna zeker eraan te wijten dat de groepen de inspanning niet meer kunnen opbrengen wegens de warmte. De zwembaden van het Lechtal zullen waarschijnlijk hun recordinkomsten boeken dit jaar. Daar is het alle dagen volle bak. Het JEKA-Tirol-team heeft een vrij zorgeloos leventje en we kunnen zelf ook eens iets plannen. De camioneurs willen wel aan een meertje gaan uitpuffen, en de bureaumensen zijn eerder voor een fietstocht. Dominique en ikzelf hebben echter naar het weerbericht geluisterd en daar werd gezegd dat het 29°C ging worden in Tirol en dat het op 2000 meter nog 21°c zou zijn. Dat leek ons meer dan redenen genoeg om daar naartoe te trekken.

Het was al weer een tiental jaren geleden dat ik nog eens de Anhalter Höhenweg afgelopen had en de keren dat dat mogelijk is, zijn niet zo overvloedig. Er was één probleempje: Dominique had nog geen meter geklommen en de Anhalter Höhenweg is nu niet meteen een inlooptochtje. Maar onze Dominique is natuurlijk ook geen doetje. Het zou dus de Anhalter Höhenweg worden.

Om zes uur ’s morgens ging thuis de deur achter ons dicht en een kwartiertje later stonden we met bergschoenen en rugzak klaar op de parkeerplaats van de Stabl Alm in Elmen.

Het eerste obstakel dook op vanaf de eerste bocht van het steile paadje. Geen doorgang wegens “Kanalbau”. Er wordt riolering gelegd vanuit de Stabl Alm! Gelukkig was het verbod slechts geldig tussen 7 en 17 uur. Op drie kwartiers haalden we het gemakkelijk tot aan de Stabl Alm. En dan ging het nogal recht naar boven op weg naar de Elmer Kreuzspitze, eerst door het bos en dan over gras en grond naar de top op 2480 meter. Die klim is altijd loodzwaar, maar dit keer verliep het gelukkig in perfecte omstandigheden: een lekker temperatuurtje van om en bij de achttien graden en kurkdroog. De eerste zonnestraal brak door over de bergkam omstreeks 9uur op nauwelijks honderd meter van de top. Meermaals dachten we dat dit bij de minste regen een regelrechte helletocht moest zijn wegens de modder en de steiltegraad; Onmogelijk om dan er veilig boven of – nog erger – weer beneden te komen! Als je dan bij het naderen van het kruis denkt dat je het exploot van de eeuw volbracht hebt, dan zit daar een lachende Tiroler met zijn zoontje van tien en hun hond op de uitkijk met de verrekijker. Op 2480 meter hoogte sta je meteen weer met beide voeten op de grond. Toen we genoeg gerecupereerd waren van onze inspanning en voluit konden genieten van het spektakel rondom ons, dan wisten we pas echt dat het allemaal dik de moeite waard was. Dominique waagde zich zelfs aan een paar lyrische ontboezemingen: “Dit is met geen woorden te beschrijven, dit is niet in een foto of een film te bevatten.  Dat kunt ge aan niemand vertellen. Wat een beloning voor zo een zware inspanning! Hetzelfde is niet eens half zo mooi als ge met een teleferiekske naar boven zijt gekomen! Wie het niet gedaan heeft, snapt het nooit!”

 Tijd om verder te trekken, want we kwamen niet voor het Elmer Kreuz alleen, we zouden de Anhalter Höhenweg afleggen. Een uurtje op een smalle bergkam duurde het van Elmer naar Bschlabser Kreuz met daartussen een wat moeilijkere passage van het Mittlere Kreuz. Het panorama was bijna even adembenemend als de tocht zelf. Al de toppen waar we al ooit ons zweet gelaten hadden, lagen voor en onder ons: De Klimmspitze, de Hochvogel, de Bretterspitze, de Namloser Wetterspitze, de Dremelspitze waar ik nog vorige week  op stond en vele andere. De Stabl See waarvan de meeste mensen in de vallei het bestaan niet eens weten, lag hier erg opvallend als een reuzekrater in ons zicht.  Links van ons lag Fallerschein, rechts Elmen en het hele Lechtal. Na het Bschlabser Kreuz ging het extreem steil over een grashelling naar beneden richting Bortig. Het was elf uur en de hitte begon zich te laten voelen. De Anhalter Höhenweg , dat betekent ook urenlang geen beschutting voor hitte of regen, geen water, geen mogelijkheid om snel weer beneden te zijn. Op de Bortigscharte vond Dominique dat het welletjes was geweest en hij nam de afsplitsing naar Bschlabs. Ik had nog wel zin in meer en begon weer te klimmen op de kale grasberg, de Egger Muttekopf .

De afdaling naar Bschlabs was voor ons beiden een beproeving. De vermoeidheid en de dorst gingen serieus doorwegen en de zon beukte hard op onze hoofden.

Om iets over twee waren we beneden aan Gasthof Gemütlichkeit. De Anhalter Höhenweg was overwonnen. Het JEKA-Tirol team heeft weer twee namen bijgeschreven in de kruisboeken van de Elmer en Bschlabser Kreuzspitzen.

Dat was het verhaal, de foto’s zijn beter. Kijk maar naar de nieuwe reeks hiernaast.

Groetjes uit Tirol

Michel

Joke, Andy, Wannes en … Seppe !!

                     

Vandaag zijn we met onze gedachten heel even niet in het Lechtal, want er is groot nieuws vanuit Brussel. Joke en Andy hebben op 22 juli hun tweede kindje gekocht, een broertje voor Wannes.

Over lengte en gewicht hebben we geen nieuws, maar we kennen wel zijn naam: hij heet voortaan Seppe.

Joke werkt bij JEKA op de reservatiedienst en het is dus heel goed mogelijk dat je haar al aan de lijn gehad hebt als je naar Brussel belt. Ze is vooral bezig met Tsjechië, Noorwegen en Zwitserland afdeling Adelboden. Maar daarnaast steekt ze ook al wel eens een handje toe in de boekhouding. Je kan dus wel zeggen dat ze van alle markten thuis is. Op het thuisfront zijn Joke en Andy fervente chiro-adepten.

De geboorte van Seppe is natuurlijk geen volslagen verrassing. Op een zeker ogenblik kon ze het niet meer verbergen. Maar het is wel mijn eigen vrouw, die tussen haakjes niet in Brussel werkt ,die het tijdens een toevallige ontmoeting aan mijn collega’s en aan mij heeft moeten vertellen dat Joke in verwachting was. Mijn vrouw heeft daar een speciaal oog voor. Of is het een neus? Ik weet het niet. Feit is dat zij toen rechtstreeks aan Joke gevraagd heeft of er misschien geen goed nieuws te melden was. “Neen” klonk het toen nog enigszins aarzelend, maar nauwelijks een week later was het “ja”. En nu is hij er dus:  Seppe .

Vanuit het Lechtal weerklinkt een dikke proficiat voor Joke en Andy met hun “Nachwuchs” zoals dat hier heet. Het JEKA-Tirol team wenst u veel geluk en …. Doe zo voort !!

Groetjes uit Tirol

 Michel

Alpenkamp Licht en Liefde

         

Net zoals individuele mensen zijn ook groepen herkenbaar aan bepaalde eigenschappen die hen kenmerken. Er zijn groepen die we ons nog jaren lang herinneren. Dat kan natuurlijk zowel in positieve als in negatieve zin begrepen worden. Er zijn anderzijds groepen die als grijze muizen door het dal dwalen en de dag na hun vertrek nauwelijks nog een opmerkelijke feit oproepen in onze geest. Alle schakeringen daartussen zijn perfect mogelijk. Nochtans betekent dat in het geheel niet dat het ene kamp beter of slechter is dan het andere.  Het is alleen onze perceptie van de groep die nogal eens kan verschillen.

Vandaag hebben we in het huis Bergland een zeer sympathieke groep met een wel heel bijzonder kenmerk: de helft van de deelnemers is blind of slechtziend. Zij zijn op Alpenkamp met Licht en Liefde, de organisatie die instaat voor het welzijn van mensen met een visuele handicap.

Er zijn echt wel gelijkenissen  te bespeuren tussen JEKA en Licht en Liefde. Het opvallendste is natuurlijk dat we beide een beroep doen op een hele resem gemotiveerde vrijwilligers om anderen een uitstekende vakantie te bezorgen. Daarnaast valt zeker de perfecte organisatie op. Op het Alpenkamp vinden we een dokter, enkele verpleegsters, een pastoor .. een eigen kookploeg en last but not least voor iedere visueel gehandicapte een begeleider voor de tochten. Het Alpenkamp wordt tot in de puntjes geleid door Dorethe en Griet. Dan is er nog ‘het kampboek’: daar trek je als gewoon ziende persoon grote ogen van open. Er bestaat immers een gedrukte én een Braille-versie van. Weet je dat er zelfs foto’s in Braille gedrukt worden? De kerk van Stanzach kan je met de vingers aftasten in het kampboek van het Alpenkamp. En om ons helemaal met verstomming te slaan tonen Dorethe en Griet hoe de Braille-typmachine werkt, die ze meegebracht hebben.  

Ten slotte nog iets: Sinds 1976, toen het eerste Alpenkamp onder leiding van Frans Branders plaatsvond, tot op heden is ieder kamp opgebouwd rond een thema en dat is dit jaar: feesten !! In het voorwoord van hun kampboek lees ik dat ze Oostenrijk om die reden gekozen hebben: “Waar kunnen we beter naar toe dan naar een land dat dit jaar een gans jaar door feestviert?” Toevallig heb ik het daar zelf nog over gehad in mijn vorig artikel. En ik verneem verder dat het kamp nog nooit zo snel is volgeboekt. Mooi als je dat kan zeggen bij je 36^e wandelkamp in de bergen. Zo horen we het graag bij JEKA!

Dat ze het daar menen met hun kampthema is duidelijk na een onaangekondigd bezoekje dat slechts een minuutje ging duren. Het is een beetje uitgelopen, mijn vrouw en kinderen werden naar binnen gesmokkeld en we zijn pas veel later buitengekomen toen we ieder een pannenkoek en een tas koffie gedegusteerd hadden. Als Licht en Liefde een kamp organiseert met het thema “feesten”, dan kom je niet zo maar voor een minuutje op bezoek. Ik heb weer heel wat bijgeleerd vandaag. En die lekkere pannenkoeken in Bergland, daar praat ik binnen tien jaar nog van.

Groetjes uit Tirol

Michel

Feestgedruis !

        

In onze krant lezen we over de nationale feestdag in België en de Gentse feesten en de andere festivalletjes die her en der georganiseerd worden. Als er dan iets is wat de Tirolers en de Vlamingen gemeen hebben, dan is het die drang om te feesten.

Als je vandaag door het dal rijdt, dan kom je op zijn minst een drietal festiviteiten tegen. Sommigen daarvan zijn al weken aangekondigd. Anderen worden ter plaatse verzonnen.

Wat opvalt bij een hedendaags Tirools feest, is dat het podiumgebeuren meestal niet te veel zaaks is, maar dat de toeschouwers de show stelen. Het kan ook gebeuren dat beide volledig in mekaar vloeien. Onze Tiroleravonden zijn daar een goed voorbeeld van. Op sommige momenten merk je nog nauwelijks dat er ook een groep muzikanten op het podium staat. Meestal zie je alleen nog een polonaise met een paar honderd huppende jongeren waarvan het traject steevast over het podium leidt.

In Häselgehr is er een meer geciviliseerde vorm van feesten aan de gang. Drie dagen lang zijn er de Ausserferner Bezirksschützenfesten, anders gezegd de schuttersfeesten. Er is een openluchtmis met aansluitend de onvermijdelijke Frühschoppen. Dat is een vastgebeitelde traditie in dit deel van de wereld en betekent dat men gaat pinten pakken in de voormiddag.

Er staat een “Festzelt” op het “Festgelände”, er is een “Festumzug”. We vertalen het even: er staat een feesttent op het feestterrein en er is een feestoptocht met de schutters in een statige Tiroolse klederdracht, die verschilt van gemeente tot gemeente. Het Schützenfest wordt afgesloten met een “Pop- und Rockfest” en een Gastconcert van de lokale Musikkapelle.

Als je misschien denkt van het feestgedruis te ontvluchten, kom je allicht terecht op een Almfest. De activiteiten zijn erg gelijkaardig aan die beneden in de vallei, maar de locatie is anders. Dit is het soort feesten waar ik het gerust een tijdje langer kan volhouden. Ik vermoed echter dat het in mijn geval te maken heeft met de Alm en niet met het Fest.

Tenslotte beleven we dit weekend nog iets speciaals. In Martinau is een Country & Biker Party aan de gang. Dat is helemaal een giller. Martinau is honderd meter lang en vijfitg meter breed en daar vind je vandaag een handjevol cowboys en cowgirls van 7 tot 77 jaar, die Duits praten. Er is geen paard te zien in de verste verte, maar aan de rand van Martinau staan wel enkele stalen rossen van zeer verschillende origine. Een Stetson-hoed en hoge gespoorde laarzen zijn de uitrusting van de doorsnee countryliefhebber en aan de ingang van het party-terrein staat een levensgrote tweedimensionale bizon de weg te wijzen van de eerder toevallige bezoekers.

Ik heb het al eerder gezegd: Niet wat er gebeurt op het podium, maar het publiek op zich is de moeite waard om eens een kijkje te gaan nemen. Tirolers en cowboys hebben trouwens meer gemeen dan je zou vermoeden: ze kunnen JODELEN !

 Howdy from Tyrol!

Michel

Nieuws uit België

 

Sinds we een digitale televisieontvanger hebben, kijken we via de Astra-satelliet naar de BVN. Vroeger heette dat de wereldomroep, maar tegenwoordig is dat het Beste van Vlaanderen en Nederland. Als we al met niks anders bezig zijn, dan zetten we om zeven uur ’s avonds de tv aan en zien we nog een stukje ‘Rode loper’ met Martine Prenen. Even later volgt dan het journaal. Om acht uur is het weer de beurt aan de Nederlanders en meestal gaat de kijkkast dan weer dicht, want anders wordt er niet meer gepraat onder de bewoners van dit huis. Televisie kijken is immers absoluut geen groepsactiviteit. Alle sociaal contact gaat verloren, niemand kan nog praten met de andere en indien er toch een paar aanwezigen het wagen om een gesprek te voeren, zijn de televisiekijkers daar zeker niet mee gediend. Wie wie stoort, laat ik in het midden. Feit is dat het niet mogelijk is. Daarom is de stelregel in dit huis: Eén uur televisie om ten minste nog te weten wat er in België en de wereld gebeurt en daarna onherroepelijk dicht met de kast.

We kunnen in het plaatselijke winkeltje in het dorp een Belgische krant kopen met één dag vertraging en dat is zeer aanvaardbaar als je weet hoe traag de post werkt. Brievenpost is gemakkelijk een week onderweg, maar meestal is het langer. Gisteren en vandaag is er in bepaalde huizen  nog post toegekomen voor de eerste periode en die is toch al tien dagen voorbij. Ooit lieten we onze krant opsturen per post en dat was ook al niet te doen. We kregen vier dagen niks en dan plotseling lagen er vijf kranten tegelijk in de bus. Het winkeltje op de hoek is ongetwijfeld een betere oplossing. Op het einde van de maand ga ik de kranten betalen en daarmee is de kous af.

Zo blijven we toch een beetje op de hoogte van het nieuws in België.  Anders denken onze buren en onze familie bij onze terugkeer in september dat we twee maanden op een andere planeet geleefd hebben.

Groetjes uit Tirol

Michel