Sinds we een digitale televisieontvanger hebben, kijken we via de Astra-satelliet naar de BVN. Vroeger heette dat de wereldomroep, maar tegenwoordig is dat het Beste van Vlaanderen en Nederland. Als we al met niks anders bezig zijn, dan zetten we om zeven uur ’s avonds de tv aan en zien we nog een stukje ‘Rode loper’ met Martine Prenen. Even later volgt dan het journaal. Om acht uur is het weer de beurt aan de Nederlanders en meestal gaat de kijkkast dan weer dicht, want anders wordt er niet meer gepraat onder de bewoners van dit huis. Televisie kijken is immers absoluut geen groepsactiviteit. Alle sociaal contact gaat verloren, niemand kan nog praten met de andere en indien er toch een paar aanwezigen het wagen om een gesprek te voeren, zijn de televisiekijkers daar zeker niet mee gediend. Wie wie stoort, laat ik in het midden. Feit is dat het niet mogelijk is. Daarom is de stelregel in dit huis: Eén uur televisie om ten minste nog te weten wat er in België en de wereld gebeurt en daarna onherroepelijk dicht met de kast.
We kunnen in het plaatselijke winkeltje in het dorp een Belgische krant kopen met één dag vertraging en dat is zeer aanvaardbaar als je weet hoe traag de post werkt. Brievenpost is gemakkelijk een week onderweg, maar meestal is het langer. Gisteren en vandaag is er in bepaalde huizen nog post toegekomen voor de eerste periode en die is toch al tien dagen voorbij. Ooit lieten we onze krant opsturen per post en dat was ook al niet te doen. We kregen vier dagen niks en dan plotseling lagen er vijf kranten tegelijk in de bus. Het winkeltje op de hoek is ongetwijfeld een betere oplossing. Op het einde van de maand ga ik de kranten betalen en daarmee is de kous af.
Zo blijven we toch een beetje op de hoogte van het nieuws in België. Anders denken onze buren en onze familie bij onze terugkeer in september dat we twee maanden op een andere planeet geleefd hebben.
Groetjes uit Tirol
Michel
Groetjes uit Tirol 