Alles loopt op wieltjes in het Lechtal. De zon schijnt blaren, zelfs het onweer blijft deze dagen achterwege. Als er al eens een activiteit niet doorgaat, dan is dat bijna zeker eraan te wijten dat de groepen de inspanning niet meer kunnen opbrengen wegens de warmte. De zwembaden van het Lechtal zullen waarschijnlijk hun recordinkomsten boeken dit jaar. Daar is het alle dagen volle bak. Het JEKA-Tirol-team heeft een vrij zorgeloos leventje en we kunnen zelf ook eens iets plannen. De camioneurs willen wel aan een meertje gaan uitpuffen, en de bureaumensen zijn eerder voor een fietstocht. Dominique en ikzelf hebben echter naar het weerbericht geluisterd en daar werd gezegd dat het 29°C ging worden in Tirol en dat het op 2000 meter nog 21°c zou zijn. Dat leek ons meer dan redenen genoeg om daar naartoe te trekken.
Het was al weer een tiental jaren geleden dat ik nog eens de Anhalter Höhenweg afgelopen had en de keren dat dat mogelijk is, zijn niet zo overvloedig. Er was één probleempje: Dominique had nog geen meter geklommen en de Anhalter Höhenweg is nu niet meteen een inlooptochtje. Maar onze Dominique is natuurlijk ook geen doetje. Het zou dus de Anhalter Höhenweg worden.
Om zes uur ’s morgens ging thuis de deur achter ons dicht en een kwartiertje later stonden we met bergschoenen en rugzak klaar op de parkeerplaats van de Stabl Alm in Elmen.
Het eerste obstakel dook op vanaf de eerste bocht van het steile paadje. Geen doorgang wegens “Kanalbau”. Er wordt riolering gelegd vanuit de Stabl Alm! Gelukkig was het verbod slechts geldig tussen 7 en 17 uur. Op drie kwartiers haalden we het gemakkelijk tot aan de Stabl Alm. En dan ging het nogal recht naar boven op weg naar de Elmer Kreuzspitze, eerst door het bos en dan over gras en grond naar de top op 2480 meter. Die klim is altijd loodzwaar, maar dit keer verliep het gelukkig in perfecte omstandigheden: een lekker temperatuurtje van om en bij de achttien graden en kurkdroog. De eerste zonnestraal brak door over de bergkam omstreeks 9uur op nauwelijks honderd meter van de top. Meermaals dachten we dat dit bij de minste regen een regelrechte helletocht moest zijn wegens de modder en de steiltegraad; Onmogelijk om dan er veilig boven of – nog erger – weer beneden te komen! Als je dan bij het naderen van het kruis denkt dat je het exploot van de eeuw volbracht hebt, dan zit daar een lachende Tiroler met zijn zoontje van tien en hun hond op de uitkijk met de verrekijker. Op 2480 meter hoogte sta je meteen weer met beide voeten op de grond. Toen we genoeg gerecupereerd waren van onze inspanning en voluit konden genieten van het spektakel rondom ons, dan wisten we pas echt dat het allemaal dik de moeite waard was. Dominique waagde zich zelfs aan een paar lyrische ontboezemingen: “Dit is met geen woorden te beschrijven, dit is niet in een foto of een film te bevatten. Dat kunt ge aan niemand vertellen. Wat een beloning voor zo een zware inspanning! Hetzelfde is niet eens half zo mooi als ge met een teleferiekske naar boven zijt gekomen! Wie het niet gedaan heeft, snapt het nooit!”
Tijd om verder te trekken, want we kwamen niet voor het Elmer Kreuz alleen, we zouden de Anhalter Höhenweg afleggen. Een uurtje op een smalle bergkam duurde het van Elmer naar Bschlabser Kreuz met daartussen een wat moeilijkere passage van het Mittlere Kreuz. Het panorama was bijna even adembenemend als de tocht zelf. Al de toppen waar we al ooit ons zweet gelaten hadden, lagen voor en onder ons: De Klimmspitze, de Hochvogel, de Bretterspitze, de Namloser Wetterspitze, de Dremelspitze waar ik nog vorige week op stond en vele andere. De Stabl See waarvan de meeste mensen in de vallei het bestaan niet eens weten, lag hier erg opvallend als een reuzekrater in ons zicht. Links van ons lag Fallerschein, rechts Elmen en het hele Lechtal. Na het Bschlabser Kreuz ging het extreem steil over een grashelling naar beneden richting Bortig. Het was elf uur en de hitte begon zich te laten voelen. De Anhalter Höhenweg , dat betekent ook urenlang geen beschutting voor hitte of regen, geen water, geen mogelijkheid om snel weer beneden te zijn. Op de Bortigscharte vond Dominique dat het welletjes was geweest en hij nam de afsplitsing naar Bschlabs. Ik had nog wel zin in meer en begon weer te klimmen op de kale grasberg, de Egger Muttekopf .
De afdaling naar Bschlabs was voor ons beiden een beproeving. De vermoeidheid en de dorst gingen serieus doorwegen en de zon beukte hard op onze hoofden.
Om iets over twee waren we beneden aan Gasthof Gemütlichkeit. De Anhalter Höhenweg was overwonnen. Het JEKA-Tirol team heeft weer twee namen bijgeschreven in de kruisboeken van de Elmer en Bschlabser Kreuzspitzen.
Dat was het verhaal, de foto’s zijn beter. Kijk maar naar de nieuwe reeks hiernaast.
Groetjes uit Tirol
Michel
Groetjes uit Tirol 