Als we in de maand mei onze groepsleiders toespreken en het hebben over de bergtochten, de tweedaagsen, de hutten, de gidsen, en alles wat te maken heeft met de bergen, dan zijn er zeker een aantal medewerkers aanwezig,die bekend staan als de experts van het hooggebergte.
Als deze experts al hun ervaring samenvoegen, dan is er geen enkele roodgemarkeerde weg op de Lechtal-kaart, die niet door een van hen uitvoerig beschreven kan worden.
De hoogte en de steiltegraad, de duur van de klim, de speciale kenmerken en de haalbaarheid van de tocht voor uw groep worden geëvalueerd en uit hun commentaar zal blijken dat de experts elke meter bergop in dit dal al gelopen hebben..
Met enige trots durf ik te zeggen dat ik mezelf ook bij die experts mag rekenen. Het is natuurlijk iets gemakkelijker voor mij dan voor de anderen om ervaring op te bouwen. Ik ben hier namelijk twee maanden lang. Het is zeker een feit dat deze knowhow de veiligheid van de groepen ten goede komt.
Maar we hebben natuurlijk nog niet alles meegemaakt. Zo was ik nog nooit in de Steinsee Hütte en dat vond ik een hiaat dat maar eens uit de wereld moest geholpen worden.
Vandaag was het zo ver. Onze contactmedewerker Marc wilde bij wijze van voorbereiding een tocht lopen die hij in augustus met enkele vrienden klimmers zou doen.
Vanuit de Hanauer Hut zou het gaan naar de Steinsee Hütte en als het mogelijk was,zouden we de Dremelspitze erbij nemen. Dat was wel erg hoog gegrepen.
Wie ooit in de Hanauer Hütte geweest is, zal zich misschien de opvallend mooie bergkegel op de achtergrond herinneren. Dat is de Dremelspitze. De top bereiken is enkel mogelijk mits heel wat technisch klauterwerk en dus niet voor iedereen geschikt. Bovendien hebben we het hier over een berg van om en bij de 2730 meter hoog. We zijn om 5u30 ’s morgens vertrokken vanuit Boden dat op nauwelijks 1200 meter ligt. Via de Hanauer Hütte en de westliche Dremelscharte konden we aan de klimtocht beginnen. Het was een memorabele belevenis. Vanaf de scharte tot aan het kruis was het nauwelijks mogelijk om gewoon op twee voeten naar boven te klauteren. Dat waren driehonderd hoogtemeters met enkel handen- en voetenwerk. Wie dat ooit gedaan heeft, weet dat je niet klaar bent als je boven bent. Naar beneden komen is als het ware nog moeilijker. Maar het is gelukt.
Nadien hebben we onze tocht verder gezet naar de 900 meter lager gelegen Steinsee Hütte. En tenslotte zijn we terug 500 meter geklommen om via de Dremelscharte in Boden te geraken. We hadden op één dag 1850 hoogtemeters overwonnen in beide richtingen. Het weer was echter zo fantastisch dat de hele tocht een overheerlijke ervaring geweest is.
We zullen nu niet meteen de JEKA-groepen aanraden om dit exploot na te doen. We zouden al blij zijn als we de Belgische jeugd konden blijven motiveren om de bergen in te trekken.
Alles is mooier van boven naar beneden bekeken. En de voldoening van zo een tocht kan je niet uitleggen, hoe zeer expert je ook bent. Daarom een laatste hint aan wie nog twijfelt:
Het echte leven ligt boven de 2000 meter.
Bekijk tenslotte ook eens de gloednieuwe foto’s hiernaast van de Dremelspitze en de Steinsee Hütte
Groetjes uit Tirol
Michel
Groetjes uit Tirol 